Source:
Blauwe bloemen (1884)
Above: Hélène Swarth, photographed by Albert Géruzet and Alfred Géruzet.
Stéphanie Hélène Swarth (born October 25, 1859, died June 20, 1941) was a prolific Dutch poet active from 1879 to 1938. She is considered one of the Tachtigers and acquired a reputation as a sonneteer.
The poem:
Snel glijdt mijn voet op mos en geurig kruid,
waar morgendamp de sluimerende lanen
in blanke mantelplooien hult. Reeds luid
klinkt, op de hoeven, 't schor gekraai der hanen.
Stil! Hoor hoe tusschen witte wolken, zwanen
op 't blauwe luchtmeer, schel de leeuwrik fluit!
Zie! de aarde weent van zaalge ontroering; tranen
besproeien 't loover, trillend als een bruid.
Omkransd van rozeneevlen stijgt de zonne
ter kimme, liefdeblozend. Heide en woud
begroet zij met haar kus van vuur en goud.
En dorstig wend ik naar de stralenbronne
mijn aanschijn, dat naar licht en leven smacht.
— Nog is het donker in mijn ziele.... Ik wacht!
English translation (my own):
Quickly my foot slips on moss and fragrant herb,
where morning vapour the slumbering lanes
shrouds in white mantle folds. Loud already
sounds, on the hooves, the hoarse crowing of the roosters.
Hush! Hear how between white clouds, swans
on the blue sky lake, shrill the lark whistles!
See! the earth weeps with deep emotion; tears
spray the foliage, trembling like a bride.
The sun rises, surrounded by roses on the horizon, blushing love. Heather and forest
she greets with her kiss of fire and gold.
And thirsty I turn to the source of light
my face that yearns for light and life.
— It is still dark in my soul.... I wait!
No comments:
Post a Comment